หลิวเต๋อหัว ร้านอาหารไทยจานเดียวในญี่ปุ่น พระเอกอร่อยแห่งชินไซบาชิ (1)

สมัยก่อนผมกลับเมืองไทยบ่อย เลยไม่ค่อยได้แวะร้านอาหารไทย โดยเฉพาะร้านที่เพื่อนชาวญี่ปุ่นแนะนำ เราได้ตัดสินใจแล้วว่ามันไม่เหมาะกับเราอย่างแน่นอน โดยเฉพาะร้านที่เพื่อนแนะนำชื่อจีนมาก ‘หลิวเต๋อหัว’ ในใจเขาสับสน หรือเจ้าของไม่ใช่คนไทย เพราะในญี่ปุ่นมีร้านอาหารเอเชียมากมายขายไทยผสมเวียดนามผสมจีน

จนเดินผ่านหน้าร้าน เห็นหม้อขาหมูอวบๆ โชว์ขาอวบๆ บีบๆ ทำให้น้ำลายไหล ป้ายชื่อร้านดูเหมือนเยาวราชและบรรยากาศการนั่งทานอาหารแบบชิลล์ๆ หน้าร้านที่ทำให้คิดถึงบ้านมากๆ

เฮ้ วัดดวง

โอ้ ข้าวหมูกรอบซอสรสไทย ไม่ได้กินมาเกือบ 2 ปีแล้ว ฉันอาศัยอยู่ในเขตชินไซบาชิในโอซาก้านั่นเอง

มองไปรอบๆ ผนังร้านมีซิกเนเจอร์ของดาราไทยมากมาย ถามและถาม มีโปรแกรมภาษาญี่ปุ่นให้ถ่ายรูปด้วย บล็อกเกอร์แม่บ้านชาวญี่ปุ่นมาชิมและรีวิว จนเมนูนมเย็นกลายเป็นที่นิยมในหมู่แม่บ้านอย่างนมชมพู ลูกค้าชาวญี่ปุ่นขาประจำบางคนชอบบรรยากาศชิลล์ๆ ทานอาหารอิ่มแล้วนั่งอ่านหนังสือในร้านแบบคาเฟ่ เป็นภาพที่แปลกมากในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดแบบไทยๆ แบบนี้

ร้านดูน่าสนุก อาหารอร่อย ต้องแวะคุยด้วย แทงค์-กรัทกร กมลยานนท์ ลูกครึ่งลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น เจ้าของร้าน Liu Dehua และ Ha Tei เผชิญหน้ากัน คนที่ประสบความสำเร็จจนสามารถซื้ออาคารราคาแพงและที่ดินในพื้นที่ที่มีชื่อเสียงได้ จากเงินลงทุน 7 ล้านบาท จากอดีตนายใหญ่

เที่ยวญี่ปุ่นกับ 700 ซิลเวอร์ นูโวเทป และหัวใจของผู้ชาย

แทงค์เกิดที่ญี่ปุ่น พ่อเป็นคนไทย แม่เป็นชาวญี่ปุ่น ครอบครัวย้ายไปประเทศไทย เขาจึงเติบโตที่นี่จนอายุ 20 ปี เกือบจบการศึกษาจากโรงเรียนเซนต์คาเบรียลแล้วจึงไปโรงเรียนวิจิตรศิลป์ระดับมืออาชีพ เพราะความถนัดด้านศิลปะ จึงตัดสินใจกลับไปญี่ปุ่นอีกครั้งในปี 1990 ทั้งๆ ที่จำภาษาญี่ปุ่นไม่ได้

“แม่ทำงานที่โตเกียว ฉันมาอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายของฉันที่โอซาก้า เพราะฉันชอบบรรยากาศที่นี่มากกว่า ในช่วงปลายยุค 80 เศรษฐกิจญี่ปุ่นมีความเจริญรุ่งเรืองอย่างมาก เราเลยมาเรียนภาษาเมื่อสองปีที่แล้วไปดูลาดเลา ถ้ามันไม่ได้ผลก็กลับไปประเทศไทยเพื่อไปเรียนวิทยาลัย แต่หลังจากสองปี ฉันชอบมันเพราะมันท้าทายและสนุก

“เมื่อฉันยังเด็ก ฉันคิดว่าฉันจะตายด้วยดาบ ขอเทปนูโวจากเพื่อน และมีเงินติดตัวไปเพียงเจ็ดร้อยแปดร้อยบาทในขณะนั้นเขาคิดว่าชายชรานั้นลำบากมากจริงๆ”

หลังจากเรียนจบหลักสูตรภาษาแล้ว เขาเลือกเรียนเครื่องประดับเพราะแม่ทำงานด้านนี้ ฉันจึงตัดสินใจเรียนให้จบและไปช่วย แต่โชคชะตาพาฉันไปพบกับเพื่อนร่วมชั้นที่ชวนฉันให้ทำงานด้วยกันก่อน กลายเป็นจุดเปลี่ยนที่ทำให้เขามีร้านอาหารดังอย่างทุกวันนี้

“เมื่อเรียนจบ ฉันมีเพื่อนในวัยสามสิบ ทุกคนได้งานทันทียกเว้นเรา เพราะเราเป็นฝรั่ง เพื่อนคนนี้เลยชวนเราไปทำงานที่บริษัทพ่อเขา ซึ่งเป็นผู้จัดจำหน่ายเครื่องประดับรายใหญ่ในญี่ปุ่น พอไปสัมภาษณ์เขาชอบเรา เพราะเราออกแบบได้ เป็นกันเอง ขายของได้ด้วย”

แทงค์อยู่ในวงการเครื่องประดับมา 5 ปี ก่อนจะตัดสินใจลาออกและเริ่มธุรกิจของตัวเอง “ในช่วงต้นทศวรรษ 90 เศรษฐกิจญี่ปุ่นเริ่มถดถอย เทียบช่วงปลายยุค 80 ดีมาก ทอง เพชรขายเป็นก๋วยเตี๋ยว คนต้องเข้าคิวซื้อตั๋ว ฉันทำงานนี้มาห้าปีแล้ว เมื่อเราอายุมากขึ้น และความฝันของเราคือประสบความสำเร็จ ความสำเร็จที่ฉันคิดว่าเมื่อยังเด็กคือเงิน สิ่งปลูกสร้าง พนักงานจำนวนมาก ดังนั้นเราจึงต้องการเดินออกไปและทำให้เป็นจริง”

ฮาเทหน้า จุดเริ่มต้นของความสำเร็จที่มาจากการแสดงและการเสี่ยงภัย

จากคนที่ไม่เคยคิดจะทำร้านอาหารมาก่อนและไม่มีพื้นฐานด้านนี้ เขาไล่ตามความฝันด้วยการเปิดร้านอิซากายะที่ชื่อว่า Hatei Na อันที่จริง เจ้าของบริษัทจิวเวลรี่ซื้อตึกนี้เพราะว่ามันทำงานอยู่ในร้านอาหาร แต่ล้มป่วยก่อน จึงขอเช่าถังแทน เว้นแต่เจ้าของจะใจดีให้เช่า ยังมาพร้อมเงินลงทุนเกือบ 7 ล้านบาท!

ติดตามบทความ / ข่าวสารเพิ่มเติม ได้ที่ : markthompsonartist.com